عید هایم برای تو

اواخر ترم قبل بود که روی برد جامعه الزهرا اطلاعیه ای رؤیت شد. پچ پچ کنان در آشکار و نهان به گوش ما رسید که بعله رؤسای جامعه تصمیم گرفته‌اند در ایام نوروز بر خلاف همیشه فقط در روزهای تعطیلات رسمی تقویم، کلاس برقرار نباشد و مهم‌تر از همه اینکه روز هفدهم ربیع، میلاد پیامبر اکرم-صلی الله علیه و آله سلم-، هم کلاس‌ها برقرار است. ( عکس اطلاعیه)

انگار باورمان نشده‌بود. همان روزها کمی بین خومان شلوغش کردیم و غائله خوابید. حالا که این ترم آمدیم کلاس می‌بینیم باز هم همان برد و همان اطلاعیه. برای ما که مثل آقایان طلبه، ماه رمضان و دهه‌ی محرم را تعطیل نیستیم غم بزرگی است. احساس خفقان و فشار و ترکه‌ی بالای سر که تو طلبه‌ای و باید شبانه روز مشغول تحصیل علوم اسلامی باشی! اگر می‌دانستم این حرف‌ها باعث می‌شود فضای خشکی از جامعه الزهرا منعکس کند اصلا نمی‌نوشتم. اما نمی‌دانم با همه‌ی این نارضایتی بچه‌ها و خودم که گاهی با آنها همراهی می‌کنم و شاید آتیش معرکه را هم داغ‌تر می‌کنم چرا همه‌اش رگه‌هایی از شوخی و طنز در این ماجرا می‌بینم. اینقدرها برایم مهم نیست.

مگر حرف بدی زده‌اند؟ استدلالشان این بود که چون هفدهم ربیع یکشنبه هست، بیشتر طلاب هم شهرستانی هستند شاید بیایند دو روز تعطیلی را قربه الی الله به هم وصل کنند و راهی ولایت شوند! تازه... برای ما نیمه‌وقتی‌ها که پنج‌شنبه هم تعطیل هستیم می‌شود چهار روز. پر بیراه هم نمی‌گویند. وقتی ما قدم در راه طلبگی گذاشتیم یعنی اینکه می‌خواستیم هر روز بیشتر بدانیم و اینها دارند کمکمان می‌کنند که حتی در روز تعطیل هم به علممان اضافه شود. از آن طرف بچه‌های جامعه هم حق دارند. حق غیبت‌های ما مشخص و وحی منزل است. برای مجردها دو هفدهم و متأهل‌ها سه هفدهم ترم. یعنی اگر یک جلسه غیبت اضافه داشته باشیم باید پس از طی مراحل اداری ( بخوانید بوروکراسی) جواز حضور در امتحان پایانی را بگیریم؛ آن هم اگر قسمت باشد!

من که بعد از سه چهار سالی تحصیل در جامعه الزهرا تقریبا یاد گرفتم چطور حق غیبت‌هایم را مدیریت کنم و ازشان نهایت استفاده را ببرم. ( اگر خواستید علمم را در اختیار شما هم قرار می‌دهم.)؛ اما خیلی از خانم‌های جامعه هستند که پا به پای همسرشان به سفرهای تبلیغی می‌روند. این خانم‌ها برای شرکت نکردن در کلاس باید باز هم مراحل اداری ( لطفا درست بخوانید!) را طی کنند و آخرش به جایی می‌رسند که یکی دو هفته حق غیبت عنایت شده را باید با حق غیبت‌های شخصی‌شان جمع ببندند تا بتوانند یک ماه رمضان را کلاس نیایند. حالا برای این خانم‌ها یک روز هم یک روز است.

بچه‌های بعضی از کلاس‌ها می‌گفتند تقصیر ما هست که لاستیک آتیش نمی‌زنیم و صندلی نمی‌شکنیم. یکی‌شان می‌گفتند شوهرم می‌گوید مگر من به مکتب‌خانه می‌روم که تعطیل نیستم. دخترها می‌گفتند بیچاره ما که نه دانشجوییم نه دانش‌آموز نه حتی مثل طلبه‌های آقا با ما برخورد می‌شود. دیده شده که روی یکی از اطلاعیه‌ها بچه‌ها نوشتند: مگر ما سنی هستیم که هفدهم ربیع را تعطیل نباشیم؟ و بعد گزارش شده که این اطلاعیه فورا با یک اطلاعیه‌ی استریلیزه تعویض شده. اگر نخواهم سر تاریخ میلاد پیامبر و اینکه تعطیل نکردنش نشانه‌های بد اعتقادی دارد حساس شوم، باید بگویم همه‌ی این صحبت‌ها را از دید شخص سومی می‌بینم که لذت می‌برد از اینکه دخترهای طلبه حس کردند چیزی حقشان هست و می‌خواهند آن را بخورند؛ نه ببخشید بگیرند! ترم‌های اول این سخت‌گیری‌ها و انضباط ِ (گلاب به روی مبارکتان) پادگانی جامعه‌الزهرا خیلی آزارم می‌داد؛ اما الان ازشان ممنون هستم که توانستم یک صفت از افراد موفق را یاد بگیرم و آن انضباط است. ( البته از علم تا عمل هزار فرسنگ است.)

همه‌اش می‌خواهم حرفم را خلاصه کنم و تمام کنم اما نمی‌شود. این متن پر از اما و پرانتز شد؛ اما به عنوان یکی از وبلاگ‌نویسان فعال جامعه الزهرا ، بزرگترین حوزه‌ی علمیه‌ی خواهران کشور، احساس وظیفه کردم که بنویسم.
آه... چقدر که من وظیفه‌شناسم!

( منبرنت: نخستین خبر از درس خارج امسال) آیت الله العظمی مکارم شیرازی:تعطیلی در حوزه به معنای گوشه نشینی و استراحت نیست.
لطفا حوزه ها را تعطیل نکنید